Boekpresentatie zonder boeken

 

Ik maak al jaren- en jarenlang lijstjes voor van alles en nog wat. Zelfs als ik een dagje moet besteden aan mijn huishouden, wat bepaald niet mijn grootste hobby is, maak ik een to do lijst. Een enkele keer zet ik er iets tussen wat ik al bijna af heb, gewoon omdat het zo’n lekker gevoel is om iets af te kunnen vinken.

 

Ook voor de boekpresentatie van mijn historische roman Rose, maakte ik al weken van tevoren had ik een uitgebreide to do lijst, die varieerde van ‘rode slingers kopen’ tot ‘een voor te lezen stukje uitzoeken’ en van ‘mensen vragen om te helpen versieren’ tot ‘live muziek regelen’.

 

Afgelopen zaterdag was ik, met mijn hulptroepen, dan ook ruim op tijd in de bibliotheek om tientallen rode ballonnen op te blazen, posters van Kate en Rose op te hangen, de koekjes feestelijk op rode bordjes te schikken en meer van dat soort kleine klusjes. Alles ging volgens planning en  het zag er naar uit dat we een paar minuten voor de inloop van de presentatie (half vier) klaar zouden zijn.

 

Totdat, tien minuten voor de inloop zou beginnen, de uitgever belde. Ze stond in de file en zou niet voor vier uur in Cuijk zijn. Dat was even schrikken. Niet alleen omdat de uitgever om vier uur zou speechen (dat kon makkelijk later in het programma), maar vooral omdat ze alle boeken bij zijn had. En een boekpresentatie zonder boek zou toch een beetje jammer zijn.

 

Ik had net de telefoon neergelegd toen de eerste gast binnen kwam.  Ze vertelde dat er een ongeluk was gebeurd in Cuijk waardoor de weg naar de bibliotheek volledig was afgesloten. Ik kreeg meteen visioenen van een racende uitgever die alles probeerde om niet te laat op de presentatie te komen en dan, op twee kilometer voor de bibliotheek, muurvast kwam te staan, met alle boeken! In gedachten zag ik ons al als een rode optocht naar de auto wandelen, de bibliothecaresse voorop met een poster van Rose.

 

Maar gelukkig liep alles met een sisser af. De uitgever was net op tijd bij de bibliotheek, de boeken werden met sneltreinvaart naar binnen gebracht en (bijna) niemand wist dat we bijna een boekpresentatie zonder boeken hadden.

 

Ineke Kraijo

 

 

Een stuiterende juf

Een stuiterende juf

‘Geduld is een schone zaak’ zegt een overbekend spreekwoord. En zoals met de meeste spreekwoorden en gezegdes het geval is, is dat waarheid als koe. Wat dan weer wel een vreemd gezegde is.

Ik vind van mezelf dat ik best geduldig ben. Kruisje voor kruisje een enorm telpatroon borduren vergt veel geduld, net zoals eindeloos priegelen met knijpkraaltjes en ringetjes om een mooie ketting te maken of een roman van 100.000 woorden schrijven. Ik vind het allemaal leuk om te doen en kan er dus ook het geduld en de concentratie voor opbrengen. Maar ook omdat ik dan iets doe.

Ik ben namelijk minder geduldig als ik lijdzaam moet wachten op iets. Dan blijkt geduld toch niet mijn sterkste eigenschap. En toch moet ik soms wachten.

Vorige week dinsdag kreeg ik een mailtje van Annemarie Prins van de werkgroep christelijke kinderboeken. Ze mailde alleen maar ‘Hallo Ineke, mag ik je eens bellen?’ Ik wist dat Annemarie in de jury zat van Het Hoogste Woord en dat mijn historische (jeugd)roman Kate daarvoor was aangemeld. En dus begon ik stiekem te hopen dat ik bij de genomineerden zou zitten.

Toen begon het wachten, het wachten en het wachten. Vergeet ik normaalgesproken zo vaak mijn telefoon dat mijn man demonstratief rode stickers met een telefoon op de deur heeft geplakt, deze week had ik mijn telefoon voortdurend bij me. Zelfs vrijdagmorgen toen ik gymles gaf aan peuters tussen de één en drie jaar.

Ik zat in de gymzaal in de kring met alle peuters, klaar om ‘In de maneschijn’ te zingen en net op dat moment ging mijn telefoon. Het was Annemarie Prins of ze gelegen belde. Ik keek eens naar ‘mijn’ peuters en wist dat ik eigenlijk moest vragen of ze later terug kon bellen, maar daarvoor was ik gewoon te nieuwsgierig. Annemarie vertelde dat Kate inderdaad genomineerd was voor Het Hoogste Woord. Ik geloof dat ik nog heel netjes heb gezegd dat ik dat geweldig vond, maar toen ik de telefoon uitgezet had, ben ik door de gymzaal gaan springen. 'Mijn' peuters keken nogal vreemd op van een stuiterende juf, dus ging ik toch maar snel weer zitten om ‘In de maneschijn’ te zingen. Anders hadden we misschien wel met zijn vijftienen door de zaal gestuiterd.