maandag 2 april 2012

Kate, mijn droomboek?


Afgelopen zaterdag was de presentatie van mijn historische (jeugd)roman Kate, een moment waar ik wekenlang naar uit heb gekeken. De presentatie was geweldig! Een mooi versierde zaal vol met groene ballonnen, posters van Ierland en van Kate, Ierse muziek, veel van de bezoekers ook in het groen gekleed en lovende woorden van de uitgever. Maar het allermooiste vond ik de stapel met exemplaren van Kate. Daar lag mijn boek. Een echt boek. Een echt, écht boek.

Al die tijd dat ik aan Kate werkte, was het niet meer dan een verhaal, een groeiende stapel A-tjes. En steeds had ik in mijn achterhoofd wat ik te horen kreeg, voordat ik begon met schrijven. ‘Er is geen markt voor historische romans. Je kunt beter wat anders schrijven’. Maar ik heb soms de neiging lichtelijk eigenwijs te zijn en ik wilde het verhaal van Kate erg graag vertellen, dus schreef ik het boek toch. En toen bleken er opeens vier (!) uitgevers geïnteresseerd. Dat leek wel een droom.  Een heel mooie droom, maar steeds was ik bang dat die droom uiteen zou spatten. Dat er op een dag een telefoontje zou komen of een mailtje: ‘Haha, grapje, we gaan je verhaal toch maar niet uitgeven.’

Maar op de presentatie lag daar die hele stapel Kates en stonden er mensen voor mij en mijn boek in de rij. Een droom was uitgekomen!

Na de presentatie kwam er een groep vrienden en familie hier eten. We aten colcannon en appelpratie, om echt in Ierse sferen te blijven. Toen de laatste gasten vertrokken, rolde ik doodmoe mijn bed in. De volgende dag zou ik alle rommel wel opruimen.

Maar het liep anders. Om drie uur ’s nachts werd mijn tweejarige dochter wakker. Ze wilde graag een verhaaltje en ik las haar voor. Daarna sliep ze weer heerlijk verder.

Zelf kon ik niet meteen slapen, dus wilde ik een kopje thee zetten. Het eerste wat ik zag toen ik beneden kwam, was een exemplaar van Kate dat mijn trotse man pontificaal bovenop de kast had gezet. Maar daarnaast stonden vijf kartonnen dozen, waar boeken in hadden gezeten of nog zaten, een krat met slingers, Ierse koekjes en snoepjes, een ballonnenpomp, cadeautjes en nog veel meer. Op de grond stonden grote bossen bloemen nog in emmers water en de speelhoek was bezaaid met tientallen groene ballonnen. In de keuken stuitte ik op de restanten van een colcannonmaaltijd van twaalf personen.

Er leek wel een bom ontploft! En ik moest het allemaal op gaan ruimen. Nee, Kate is beslist geen droom!