maandag 2 april 2012

Kate, mijn droomboek?


Afgelopen zaterdag was de presentatie van mijn historische (jeugd)roman Kate, een moment waar ik wekenlang naar uit heb gekeken. De presentatie was geweldig! Een mooi versierde zaal vol met groene ballonnen, posters van Ierland en van Kate, Ierse muziek, veel van de bezoekers ook in het groen gekleed en lovende woorden van de uitgever. Maar het allermooiste vond ik de stapel met exemplaren van Kate. Daar lag mijn boek. Een echt boek. Een echt, écht boek.

Al die tijd dat ik aan Kate werkte, was het niet meer dan een verhaal, een groeiende stapel A-tjes. En steeds had ik in mijn achterhoofd wat ik te horen kreeg, voordat ik begon met schrijven. ‘Er is geen markt voor historische romans. Je kunt beter wat anders schrijven’. Maar ik heb soms de neiging lichtelijk eigenwijs te zijn en ik wilde het verhaal van Kate erg graag vertellen, dus schreef ik het boek toch. En toen bleken er opeens vier (!) uitgevers geïnteresseerd. Dat leek wel een droom.  Een heel mooie droom, maar steeds was ik bang dat die droom uiteen zou spatten. Dat er op een dag een telefoontje zou komen of een mailtje: ‘Haha, grapje, we gaan je verhaal toch maar niet uitgeven.’

Maar op de presentatie lag daar die hele stapel Kates en stonden er mensen voor mij en mijn boek in de rij. Een droom was uitgekomen!

Na de presentatie kwam er een groep vrienden en familie hier eten. We aten colcannon en appelpratie, om echt in Ierse sferen te blijven. Toen de laatste gasten vertrokken, rolde ik doodmoe mijn bed in. De volgende dag zou ik alle rommel wel opruimen.

Maar het liep anders. Om drie uur ’s nachts werd mijn tweejarige dochter wakker. Ze wilde graag een verhaaltje en ik las haar voor. Daarna sliep ze weer heerlijk verder.

Zelf kon ik niet meteen slapen, dus wilde ik een kopje thee zetten. Het eerste wat ik zag toen ik beneden kwam, was een exemplaar van Kate dat mijn trotse man pontificaal bovenop de kast had gezet. Maar daarnaast stonden vijf kartonnen dozen, waar boeken in hadden gezeten of nog zaten, een krat met slingers, Ierse koekjes en snoepjes, een ballonnenpomp, cadeautjes en nog veel meer. Op de grond stonden grote bossen bloemen nog in emmers water en de speelhoek was bezaaid met tientallen groene ballonnen. In de keuken stuitte ik op de restanten van een colcannonmaaltijd van twaalf personen.

Er leek wel een bom ontploft! En ik moest het allemaal op gaan ruimen. Nee, Kate is beslist geen droom!


maandag 5 maart 2012

Video-interview


Video-interview



Een paar weken geleden kreeg ik een mailtje van een dame, die vroeg of ik een datum door kon geven voor een video-interview. Een video-interview! Dat zou een heel nieuwe ervaring worden. Ik vond dat natuurlijk enorm spannend en kon me er ook niet echt goed op voorbereiden. Natuurlijk moest ik een stukje uitkiezen om voor te lezen, maar behalve dat, dacht ik vooral na over praktische dingen, zoals moet al het kinderspeelgoed uit de kamer? Dat zou nogal een operatie zijn. Daarom besloot ik maar dat hier nu eenmaal kinderen wonen, dus dat alle tekeningen en andere artistieke uitingen van mijn kids gewoon mochten blijven staan en hangen, maar dat de rondzwervende autootjes, blokken en poppen wel netjes in daarvoor bestemde bakken moesten verdwijnen.  En natuurlijk kwam de typisch vrouwelijke vraag ‘Wat moet ik aan?’ ook boven drijven. Het leek me niet zo feestelijk om me te hullen in een praktische spijkerbroek en behaaglijk warme trui, dus koos ik maar voor een wat nettere broek en een shirtje met bolerootje.

Vanmorgen was het zo ver. Iets later dan gepland (door de files) stond Annemieke met haar camera op de stoep.  Gelukkig stelde Annemieke op een heel natuurlijke manier vragen en ging het antwoorden ook redelijk makkelijk. Het scheelt dat ik nogal een klets ben en natuurlijk graag over Kate en Ierland praat.

Nu is Annemieke weg, met haar camera en ik ben heel benieuwd wat ze er uiteindelijk van gaat maken. Nog een week of twee, dan zal ik het resultaat zien. Het blijft dus spannend.



Wordt vervolgd!